Een belastingbetaler besloot een zaak aan te spannen. Onder andere wordt geklaagd over de vergrijpboetes die door de fiscus zijn opgelegd. De man had in een map die bestemd was voor zijn belastingadviseur, gegevens opgenomen over twee leningen die hij had. Dit betroffen niet de officiële leningsovereenkomsten.
De belastingadviseur heeft niet in de map gekeken waarin de informatie over de leningen stond vermeld. De leningen werden daarom niet opgenomen in de IB-aangiften. Het gaat om twee leningen van een ton per stuk, die de man aan zijn zoon en dochter heeft verstrekt.
De Belastingdienst ontdekte dat de leningen niet in de aangiften waren opgenomen. Naar het oordeel van de fiscus zijn de vergrijpboetes terecht opgelegd, omdat sprake zou zijn van grove schuld.
Oordeel rechtbank
De inspecteur heeft de mogelijkheid om een vergrijpboete op te leggen als sprake is van opzet of grove schuld waardoor de aanslag te laag is of op een andere manier te weinig belasting is geheven (artikel 67e AWR).
Er kan alleen van grove schuld worden gesproken als de handelswijze laakbaar aan opzet grenzend is. Opzet of grove schuld van een ander dan de belastingplichtige zelf, kan niet aan de belastingplichtige worden tegengeworpen.
De belastingbetaler stelt dat hij de informatie in de map aan de adviseur heeft overhandigd, en er vanuit ging dat de adviseur de gegevens op de juiste wijze in de aangiften zou verwerken. Voor zover de informatie in de map niet voldoende zou zijn, had de adviseur de belastingbetaler daarop moeten wijzen. Er bestond geen aanleiding om te twijfelen aan de geschiktheid van de adviseur.
Naar het oordeel van de rechtbank kan niet worden gesteld dat de man heeft samengewerkt met zijn belastingadviseur. De adviseur heeft niet de zorg in acht genomen die van hem mocht worden verwacht. De man had voldoende informatie verstrekt over zijn leningen. De inspecteur heeft niet dan wel onvoldoende aannemelijk gemaakt dat sprake is van grove schuld. Daarom kunnen de boetes niet in stand worden gehouden.
