Geldvoorelkaar exploiteert een crowdfundingplatform. Appellant was enig bestuurder een aandeelhouder van Aestivus B.V. Deze vennootschap was toen bestuurder van HAL 24 B.V.
Begin 2016 heeft appellant ten behoeve van Hal 24 via de website van Geldvoorelkaar een aanvraag ingediend voor een lening van € 93.000.
Een aantal partijen hebben aan de hand van deze crowdfunding een investeringsovereenkomst gesloten met Geldvoorelkaar en appellant. Bij die overeenkomst wordt aan appellant een bedrag van € 92.400 geleend, voor de duur van vijf jaar en tegen een rente van 8,5% per jaar.
De geldleners zijn hun verplichtingen uit de geldleningsovereenkomst niet contractconform nagekomen. Geldvoorelkaar heeft daarom de uitstaande schuld vervroegd opgeëist.
Van de verschuldigde rente en aflossing is een bedrag van € 90.324,69 onbetaald gebleven. Hal 24 en Aestivus zijn ontbonden en opgehouden te bestaan omdat in deze vennootschappen geen bekende baten meer aanwezig waren. Op 15 november 2017 heeft Geldvoorelkaar de woning van appellant in conservatoir beslag genomen.
De vordering
Geldvoorelkaar vorderde dat appellant wordt veroordeeld tot betaling van €
92.441,37. Appellant vorderde dat Geldvoorelkaar wordt veroordeeld tot opheffing van het beslag dat ten laste van zijn woning is gelegd, en tot vergoeding van de schade die het beslag heeft veroorzaakt. De rechtbank heeft de vordering in conventie toegewezen en de vordering in reconventie afgewezen
Appellant ging in hoger beroep tegen deze uitspraak.
De beoordeling
Een van de grieven van appellant houdt in dat de rechtbank ten onrechte heeft beslist dat de geldlening waarvoor appellant zich borg heeft gesteld, een rechtshandeling is ten behoeve van de uitoefening van het normale bedrijf van Hal 24. Volgens appellant is dit niet het geval omdat de normale bedrijfsuitoefening niet bestond uit de aankoop van inrichting van inventaris, het geleende bedrag slechts beperkt in de financieringsbehoefte van HAL 24 voorzag en omdat Geldvoorelkaar heeft moeten begrijpen dat zij door de geldlening een uitzonderlijk risico nam.
Het hof gaat hier niet in mee. De borgtochtovereenkomst biedt zekerheid voor de nakoming van de verplichtingen uit de overeenkomst van geldlening met de particuliere uitleners. Doordat de overeenkomst heeft gestrekt ten behoeve van de aanschaf van bedrijfsmiddelen (inrichting en inventaris) van Hal 24, is zij dienstig geweest aan de kernactiviteit van Hal 24. De borgtochtovereenkomst moet dan ook worden geacht te zijn aangegaan ten behoeve van de normale uitoefening van het bedrijf, waardoor deze niet kan worden gekwalificeerd als een particuliere borgtocht. Daarnaast mocht Geldvoorelkaar ervan uit gaan dat het project kon worden gerealiseerd zonder dat een gebrek in liquide middelen zou ontstaan. Appellant had namelijk een cashflowoverzicht waarin deze prognose was gemaakt en werd bijgestaan door een financieel adviseur.
De andere grief van appellant richt zich op de inhoud van de borgtocht overeenkomst. Hij stelt dat de borgtochtovereenkomst nietig is omdat het voor hem bij het sluiten van de overeenkomst niet duidelijk is geweest voor welk bedrag hij zich borg stelde. Appellant voert aan dat de overeenkomst de totaalschuld van bijna € 113.000 als zodanig niet noemt, en dat het enkele feit dat wel de hoofdsom en de rente van 8,5% zijn genoemd, onvoldoende zijn geweest om appellant ervan te doordringen dat hij zou kunnen worden aangesproken tot betaling van veel meer dan € 92.400.
Ook hier gaat het hof niet in mee. De overeenkomst maakt de hoofdelijke verplichtingen die appellant op zich neemt, voldoende duidelijk, zo stelt het hof. In de tweede bijlage bij de overeenkomst staat namelijk wat de gevolgen zijn van de verschuldigdheid van de hoofdsom en de rente.
