Eisers zijn broers en zussen van elkaar. Zij hebben zich verenigd in een zakelijk samenwerkingsverband. In dit samenwerkingsverband houden eisers zich bezig met het beheren, vervaardigen en (her)ontwikkelen van vastgoed voor eigen rekening. In 2006 beheerden eisers een vastgoedportefeuille van ruim 230 miljoen euro, met 56 panden.
Eind mei 2006 is een geldlening van 100 miljoen euro afgesloten door eisers bij ING. Ten aanzien van deze lening worden tussen 2006 en 2010 vier renteswaps aangegaan met ING. Bij het aangaan van deze renteswaps geven eisers aan over voldoende professionele kennis te beschikken met betrekking tot de renteswaps.
Twee van de renteswaps (renteswaps III en IV) zijn vroegtijdig beëindigd met een negatieve marktwaarde. Eind november 2017 heeft ING medegedeeld dat eisers niet in aanmerking komen voor het Uniform Herstelkader Rentederivaten (UHK), omdat eisers ten tijde van het afsluiten van de renteswaps kwalificeerde als professionele partij. Op 1 maart 2018 hebben eisers de verjaring van de aansprakelijkheid gestuit en op 3 september 2018 ING aansprakelijk gesteld voor de geleden schade als gevolg van het aangaan van de renteswaps waaraan verlies is geleden.
Het geschil
Eisers vorderen de rechtbank voor recht te verklaren dat ING toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van haar zorgplicht jegens eisers en de schade die als gevolg daarvan is geleden door eisers. Eisers hebben aangevoerd dat ING onvoldoende informatie heeft verstrekt en evenmin haar rentevisie heeft gedeeld teneinde eisers een weloverwogen keuze te laten maken.
Ten aanzien renteswap III geldt volgens eisers dat deze door het beëindigingsrecht van ING ongeschikt was voor het afdekken van het risico op rentestijgingen. ING heeft eisers onvoldoende op de hoogte gesteld over de gevolgen van dit beëindigingsrecht.
Ten tijde van het afsluiten van renteswap IV bestond er volgens eisers, gelet op de renteverwachting van ING, evenmin een noodzaak om een renteswap af te sluiten. Eisers stellen alleen niet op de hoogte te zijn geweest van deze renteverwachting. ING had eisers daarop moeten wijzen en haar advies moeten aanpassen. Daarnaast heeft ING nagelaten de vereiste informatie omtrent de werking van de renteswap te verstrekken.
Indien ING voorafgaand aan het afsluiten van renteswap III en IV zorgvuldig zou hebben gehandeld, zouden eisers deze renteswaps niet hebben afgesloten.
Het verweer
Het meest verstrekkende verweer van ING is dat de vordering van eisers tot schadevergoeding wegens zorgplichtschending is verjaard. Volgens ING zou, wanneer er sprake is van een zorgplichtschending, deze bij het aangaan van de renteswaps als kenbaar zijn voor eisers. De verjaringstermijn ving daarmee aan, waardoor de vordering van eisers tot schadevergoeding op het moment dat zij op 1 maart 2018 een brief stuurde aan ING reeds was verjaard, aldus ING.
De beoordeling
Verjaring
De rechtbank overweegt dat op grond van artikel 3:310 lid 1 BW een rechtsvordering tot vergoeding van schade verjaart door verloop van vijf jaren na aanvang van de dag volgende op die waarop de benadeelde bekend was met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. De bekendheid is aanwezig wanneer de benadeelde voldoende zekerheid heeft verkregen dat de schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen. Dit houdt niet in dat voor het gaan lopen van de verjaringstermijn is vereist dat de benadeelde daadwerkelijk bekend is met de juridische beoordeling van die feiten en omstandigheden.
Renteswap III was bedoeld om op de korte termijn de rentelasten te verlagen en niet om renterisico’s af te dekken, hetgeen eisers duidelijk moet zijn geweest, zo oordeelt de rechtbank. Bij brief van 6 juni 2008 heeft ING dit ook aan eisers bevestigd. Eisers waren zich dus bewust van de kenmerken en risico’s van de renteswap. Ook aangaande renteswap IV waren eisers volgens de rechtbank op de hoogte van de risico’s verbonden aan de renteswap. Uit correspondentie tussen ING en eisers blijkt namelijk dat eisers op de hoogte waren van het feit dat een renteswap een negatieve marktwaarde kan ontwikkelen en een tussentijdse beëindiging van renteswap IV daardoor had kunnen leiden tot een betalingsverplichting aan ING.
Gelet op bovenstaande waren de kenmerken en eigenschappen van beide renteswaps bij de totstandkoming of uiterlijk kort daarna bekend bij eisers. Dit betekent dat op dat moment, in september 2010, de verjaringstermijn is aangevangen. Hierdoor is te laat gestuit en is de vordering tot schadevergoeding als gevolg van zorgplichtschending verjaard.
Renteverwachtingen Eisers baseren hun verwijt van zorgplichtschending ook op de omstandigheid dat ING eisers niet heeft geïnformeerd over haar rentevisie. Ten tijde van het afsluiten van renteswap IV bestond er volgens eisers, gelet op de renteverwachting van ING, geen noodzaak om een renteswap af te sluiten.
Ten aanzien van renteswap III is de rechtbank van oordeel dat de rentevisie van ING onvoldoende relevant was voor de beslissing om al of niet te kiezen voor renteswap III.
Renteswap IV diende met de beëindigingsmogelijkheid wel primair het risico van rentestijging af te dekken. Voor een dergelijke swap geldt dat de renteverwachting niet of in elk geval minder relevant is, omdat een renteswap juist bedoeld is om het risico af te dekken dat de renteontwikkeling afwijkt van de verwachting. Bovendien deelde ING haar renteverwachting vanaf 2010 wel met eisers, zodat het verwijt in zoverre niet alleen onterecht is, maar bovendien zonder feitelijke grondslag
Het is dus niet komen vast te staan dat ING bij het afsluiten van beide renteswaps haar zorgplicht heeft geschonden jegens eisers. De vordering wordt afgewezen.
Heeft u het vermoeden dat u schade heeft geleden als gevolg van slecht advies van uw hypotheekadviseur en/of bank? Neem dan hier vrijblijvend contact op met een van onze advocaten. Ons kantoor heeft ruime ervaring met het procederen tegen banken, tussenpersonen, financieel adviseurs, hypotheekadviseurs, beleggingsadviseurs alsmede vermogensbeheerders.
