Een consument zou – op instructie van een broker – vanaf zijn betaalrekening overboekingen hebben gedaan aan twee bedrijven. Hij dacht met dat geld te investeren in binaire opties. De consument is uiteindelijk zijn inleg kwijt geraakt en vordert schadevergoeding van de bank. De Commissie van het Financiële Klachteninstituut Kifid zal zich over de zaak buigen.
Aanleiding
De consument heeft en betaalrekening bij de ING Bank. Op 21 juli 2015 heeft Consument een overeenkomst getekend met [de broker]. Diezelfde dag heeft Consument een bedrag van € 250,- overgemaakt naar een rekening bij [de broker] waarmee belegd zou worden in binaire opties.
Nadat hij van [de broker] overzichten ontving waaruit de snelle groei van zijn vermogen bleek, heeft Consument op 4 en 5 mei 2017 totaal € 22.500,- overgemaakt aan [bedrijf I] en [bedrijf II].
Op enig moment heeft Consument een poging gedaan om een bedrag van zijn rekening bij [de broker] op te nemen, maar dit bleek niet mogelijk te zijn. Op 22 mei 2019 heeft Consument aangifte gedaan bij de politie wegens oplichting. Op 15 maart 2020 heeft Consument per brief bij de Bank gemeld dat hij slachtoffer is geworden van fraude, waarbij hij de Bank verzocht heeft om een vergoeding. De Bank heeft het verzoek van Consument afgewezen.
De Klacht
Consument vordert dat de Bank schadevergoeding betaald voor een bedrag van € 22.500,-. Hij is van mening dat de Bank haar zorgplicht tegenover hem heeft geschonden. De Bank zou de betaling moeten terughalen en haar klanten moeten compenseren als ze slachtoffer zijn geworden van zeer technologische geavanceerde fraude.
Consument stelt dat hij de transacties met de twee bedrijven onder dwang en onder valse voorwendselen is aangegaan. De Bank had op basis van Customer Due Diligence (CDD) en de internationale SWIFT-regelgeving de bedrijven moeten onderzoeken waaraan Consument de betalingen deed.
Verder stelt Consument dat iedere consument op grond van Europese (consumentenbeschermende) wetgeving het recht heeft om een product of online service te annuleren en terug te sturen om iedere reden en zonder rechtvaardiging. De Bank zou meer voorlichting moeten geven over het doen van betalingen naar het buitenland en meer begeleiding moeten geven als een van hun klanten is opgelicht.
Beoordeling
Allereerst stelt de Commissie dat de ‘betaaldienst gebruiker’ oftewel de betaler verantwoordelijk is voor transacties die hij of zij heeft gemaakt. Dit wordt duidelijk weergegeven in artikel 7:522 lid 1 jo. artikel 7:533 lid 4 BW.
De Commissie is van oordeel dat niet is gebleken dat de Bank haar zorgplicht tegenover Consument heeft geschonden. Uit de gang van zaken volgt dat de Bank slechts is opgetreden als betaaldienstverlener en niet als beleggingsdienstverlening. De Bank was dus niet verplicht de persoon of maatschappij achter het rekeningnummer te controleren. Dit maakt dat de SWIFT-regelgeving waar Consument naar verwijst, niet tot een ander oordeel kunnen leiden. Daarbij is van belang dat de SWIFT-regelgeving geen werking heeft in de verhouding tussen Consument en de Bank.
CDD
Daarnaast bestond er geen verplichting voor de Bank om een Customer Due Diligence (CDD) onderzoek uit te voeren ten aanzien van [bedrijf I] en [bedrijf II], aangezien die bedrijven geen klant zijn van de Bank en zij elk bij andere (buitenlandse) banken hun bankrekening aanhouden.
De Commissie is tot slot van oordeel dat er geen andere grond bestaat waarop de Bank de schade van Consument zou moeten vergoeden.
Er is geen sprake van een niet toegestane transactie. Immers staat niet ter discussie dat Consument zelf opdracht heeft gegeven voor de overboekingen, waarna de betalingsopdrachten correct zijn uitgevoerd. Daarmee heeft Consument zijn instemming gegeven voor de betalingen.
Wilt u advies over of begeleiding bij conflicten over het cliëntenonderzoek van banken en de registratie van persoonsgegevens in de Gebeurtenissenadministratie, het IVR, het Incidentenregister en het EVR? Neem dan vrijblijvend contact met ons op.
