Consument heeft in 1990 een beleggingsverzekering (hierna: de Verzekering) afgesloten bij ASR (hierna: Verzekeraar). De Verzekering is geëindigd op 1 december 2010 met een eindwaarde van € 189.532,76.
In maart 2012 heeft Verzekeraar Consument in het kader van de zogenoemde Compensatieregeling geïnformeerd dat de in rekening gebrachte kosten over de gehele looptijd lager waren dan in de tegemoetkomingsregeling was afgesproken en Consument daarom geen tegemoetkoming ontvangt voor de in rekening gebrachte kosten.
Op 15 januari 2018 staat in een brief van Consument aan de Verzekeraar dat Consument onlangs is gebleken dat hij onjuist is voorgelicht over de kosten die op het product worden ingehouden, de kapitalen die kunnen worden opgebouwd en de hoogte van de premies van productonderdelen. Daarnaast is Consument van mening dat hij onvoldoende is voorgelicht over de aard van de beleggingen en de beleggingsrisico’s. Consument stelt de Verzekeraar dan ook aansprakelijk voor zijn geleden en nog te lijden schade.
Verzekeraar heeft op 12 februari 2018 laten weten dat Consument te laat was om nog een vordering in te stellen en dat zij de klacht daarom niet in behandeling nam.
Vervolgens heeft Consument op 15 mei 2018 een klacht ingediend bij Kifid tegen zowel zijn tussenpersoon als Verzekeraar.
Klacht en uitspraak Geschillencommissie
Consument stelt dat de uitkeringen op de Verzekering lager zijn dan bij het sluiten van de Verzekering werd opgegeven en vordert dat Verzekeraar wordt gehouden tot betaling van een op redelijkheid en billijkheid gebaseerd eindbedrag. Daarnaast vordert Consument inzage in de kosten en de berekening van de einduitkering van zijn Verzekeringen.
Consument is in maart 2012 ervan op de hoogte gesteld dat de in rekening gebrachte kosten over de gehele looptijd lager waren dan in de Compensatieregeling was afgesproken en dat Consument daarom geen tegemoetkoming ontvangt voor de in rekening gebrachte kosten. Voor zover Consument vindt dat hij wel vergoeding had moeten krijgen en hij daardoor schade heeft geleden, geldt dat hij in maart 2012 op de hoogte was van de door hem geleden schade en de daarvoor aansprakelijke persoon (Verzekeraar) en dat hij op dat moment ook daadwerkelijk een vordering tot vergoeding van die schade tegen Verzekeraar had kunnen instellen. Omdat Consument pas meer dan vijf jaar later, in januari 2018, is overgegaan tot aansprakelijkstelling van Verzekeraar is zijn vordering in zoverre verjaard. De Geschillencommissie heeft het beroep op verjaring dan ook gehonoreerd en daarom de vorderingen van Consument afgewezen.
Consument stelt zich ook op het standpunt dat de provisie en bonusprovisie aan de tussenpersoon en kosten die de Consument niet bekend zijn (deels) ten onrechte in rekening zijn gebracht. Dit onderdeel van de klacht betreft schade als gevolg van het ontbreken van wilsovereenstemming over het in rekening brengen van deze kosten. Bij dit onderdeel van de klacht stelt de Geschillencommissie voorop dat in artikel 3:310 lid 1 BW is bepaald dat een rechtsvordering tot vergoeding van schade in ieder geval verjaart door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt. De Verzekering is op 1 oktober 1990 afgesloten. De verjaringstermijn ook op dit punt dus verlopen.
Beoordeling van het beroep
Consument stelt in het beroep dat in de uitspraak van de Geschillencommissie te veel is gefocust op de verjaring en te weinig de nadruk wordt gelegd op transparantie. Consument stelt zich ten aanzien van de verjaring op het standpunt dat hij de verjaring heeft gestuit. Het standpunt van Verzekeraar in haar brief aan de Geschillencommissie dat zij geen stuitingsbrief heeft ontvangen, valt volgens Consument niet serieus te nemen, want de tussenpersoon heeft Consument bevestigd dat hij de aangetekende brief van Consument direct naar Verzekeraar heeft doorgestuurd. Met betrekking tot transparantie voert Consument aan dat Verzekeraar ondanks herhaald verzoek nooit een nadere specificatie van de kosten heeft ontvangen. De Geschillencommissie had Consument moeten helpen om nadere informatie van Verzekeraar te krijgen over de in rekening gebrachte kosten.
Ten aanzien van de verjaring overweegt de Commissie van Beroep het volgende. Consument heeft niet toegelicht op welk moment de verjaring zou zijn gestuit, daarnaast heeft de Commissie van het Beroep in het dossier ook niets aangetroffen wat wijst op stuiting. De Commissie van Beroep concludeert hieruit dat niet kan worden aangenomen dat de beslissing van de Geschillencommissie onjuist is. Ten slotte onderschrijft de Commissie van Beroep niet het standpunt van Consument dat Verzekeraar zich pas op verjaring kan beroepen nadat zij Consument heeft geïnformeerd over de wijze van afrekening van de Verzekering.
Met betrekking tot wat Consument aanvoert over transparantie, overweegt de Commissie van Beroep het volgende. Ook als juist zou zijn dat Verzekeraar op het gebied van transparantie is tekortgeschoten, moet dit Consument in maart 2012 duidelijk zijn geworden en had het op zijn weg gelegen om tijdig aanspraak te maken op verduidelijking. Dat heeft Consument niet gedaan. Inmiddels zijn de mogelijke aanspraken op schadevergoeding van Consument verjaard. Het heeft daarom geen zin meer om Verzekeraar gehouden te achten tot het alsnog verstrekken van de specificatie die Consument verlangt.
De Commissie van Beroep bevestigt de uitspraak van de Geschillencommissie.
Heeft u het vermoeden dat u schade heeft geleden als gevolg van slecht advies van uw verzekeraar en/of bank? Neem dan hier vrijblijvend contact op met een van onze advocaten. Ons kantoor heeft ruime ervaring met het procederen tegen banken, tussenpersonen, financieel adviseurs, hypotheekadviseurs, beleggingsadviseurs alsmede vermogensbeheerders.
